Her ein dag var Endre og eg ute å gjekk i gatene, og rett som det var stogga vi for litt kaffi og ein matbete. Vi tinga kaffi, men det vart og det rakk før han kom på bordet. Etter at vi hadde etterlyst han to gonger, fekk vi til slutt kaffien vår, og som plaster på såret, ein «Fortune Cookie» kvar. Meldinga på lappen inne i kjeksen var slett ikkje verst!
No skal eg ut å kjøpe ingrediensar til eit godt måltid, så får vi sjå om eg klarer å utrette «anything» med dei.
Elles har det vore ein fin laurdagsfrukost med The Shins, Dag og Tid og iskaffi. Nett som i gamle dagar.
.. og sånn går no dagane 
Eg har eit par tips på noko å bryne seg på, no når du kan få til alt.